Soms sta je op een punt waarop je weet: “als ik dit niet doe, blijf ik kleiner dan ik eigenlijk ben.”
Voor mij kwam dat moment toen de vraag op tafel lag: “wil jij lijsttrekker worden van D66 Utrecht?”

Het was geen vanzelfsprekend “ja”. Het was duiken in het diepe. Mijlenver buiten mijn comfortzone.
En toch zei ik, weliswaar na vele maanden nadat de vraag voor het eerst aan mij gesteld werd, hardop: ja, ik ga ervoor.

Niet omdat ik zeker wist dat ik zou winnen. Niet omdat het een uitgestippeld pad was. Maar omdat ik voelde: “dit is waar ik mijn lef mag laten spreken.” 

Duiken in het diepe

Toen ik me kandidaat stelde, voelde het alsof ik uit een veilige, bekende boot stapte en in woelig water sprong.
Ik wist: dit betekent zichtbaar zijn. Beoordeeld worden. Vergelijken. Verlies durven incalculeren.
En tegelijk voelde ik: het betekent ook leiderschap nemen. Ruimte maken. Anderen meenemen.

Wat ik niet had voorzien, is wat het innerlijk met me zou doen. De onzekerheid. De adrenaline. De drive. De groei.
Het was niet alleen een politieke campagne. Het was persoonlijke groei!

Drie lessen die ik meeneem

1. Moed is niet het ontbreken van angst, maar het kiezen voor jezelf ondanks die angst.

De spanning, twijfel en stemmetjes in mijn hoofd verdwenen niet toen ik me kandidaat stelde – ze werden juist luider. Maar wat groter werd, was mijn overtuiging dat leiderschap betekent dat je opstaat, ook als je hart sneller klopt van de spanning. En dat juist dat de plek is waar je groeit.

2. Je hebt geen toestemming nodig om ambitieus te zijn.

Als vrouw, moeder, politicus en ondernemer ken ik het patroon maar al te goed: eerst zorgen dat het voor iedereen klopt, en dan pas ruimte nemen voor jezelf. Maar deze stap leerde me dat ik geen toestemming hoef van de buitenwereld om leiderschap te claimen. Ik mag ambitieus zijn. Ik mag zichtbaar zijn. Ik mag richting geven.

3. Verbinding is krachtiger dan perfectie.

Wat me het meeste heeft geholpen in deze campagne, waren niet de perfecte zinnen, gestileerde foto’s of gelikte flmpjes. Het waren de gesprekken. De steun van mensen die zeiden: “Ik zie jou. Ik vertrouw je.” Dat gaf me vleugels. Het leerde me dat je geen supermens hoeft te zijn om leiderschap te tonen – je moet alleen echt zijn.

De weg vooruit

Ik heb de verkiezing gewonnen. Maar eerlijk? Het grootste winstpunt was niet de uitkomst.
Het was dat ik mezelf heb toegestaan te springen met knikkende knieën, maar ook met open hart en passie voor mijn stad.

Voor elke vrouw die twijfelt of ze haar stem mag laten horen, haar ambitie mag tonen of die stap mag zetten:
“Ja, dat mag. Sterker nog: het is nodig.”

Dit is pas het begin. En ik neem je graag mee.